Κατ’ αρχάς οφείλω να συγχαρώ και να ευχαριστήσω τους εμπνευστές και διοργανωτές αυτής της εκδήλωσης.
Μεγάλη η χαρά μου γι αυτή την συνάντηση μαζί σας, σαράντα χρόνια μετά. Ακόμη μεγαλύτερη η τιμή που μου κάνετε να είμαι ένας από τους βασικούς ομιλητές.
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή αναρωτήθηκα : «Γιατί να είμαι εγώ, ενώ υπάρχουν παλαιότεροι, εμπειρότεροι και πιο καταξιωμένοι από εμένα;»
Αλλά νομίζω πως γρήγορα βρήκα την απάντηση. Οι διοργανωτές σκέφτηκαν πονηρά. Σου λένε ο Θανάσης ως υπεύθυνος της φιλοσοφικής τότε θα γεμίσει τον χώρο από γυναίκες της σχολής. Αλλά, εγώ σας την έφερα. Ήρθα μόνος με την Ιφιγένεια και την Ελένη.
Έπειτα προβληματίστηκα πάρα πολύ στο τι θα πω. Τελικά σκέφτηκα και λέω : Μην σκοτίζεσαι πολύ. Σε παιδιά θα μιλήσεις. Παιδιά σαν κι εσένα. Γύρω στα 60, λίγο πάνω, λίγο κάτω αλλά, παιδιά. Η παρουσία σας σήμερα εδώ, όπως κι η δική μου, δείχνει ότι συνεχίζουμε να έχουμε μια φλόγα στην καρδιά, η οποία μας κρατάει για πάντα ΜΑΚΙΤΕΣ, ΔΑΠΙΤΕΣ, ΟΝΝΕΔΙΤΕΣ.
Ξέρω εκ των προτέρων, ότι τα περισσότερα που θα πω είναι γνωστά και ίσως τετριμμένα για τους περισσότερους από εσάς, αφού όλοι σχεδόν τα έχουμε βιώσει, τα έχουμε συζητήσει ξανά και ξανά και θα τα συζητάμε κάθε φορά που θα ανταμώνουμε.
Είμαι σίγουρος πως τους περισσότερους από εμάς, αυτό δεν θα μας κουράσει ποτέ, επειδή η φλόγα των νεανικών μας χρόνων θα καίει πάντα στα στήθη μας. Είναι η φλόγα που ζεσταίνει τις καρδιές μας και τα συναισθήματά μας και μας λέει να ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΔΙΑ !
Αγαπητοί φίλοι και συμμαχητές,
Είναι μεγάλη χαρά που βρισκόμαστε εδώ σήμερα, για να θυμηθούμε και να γιορτάσουμε τις στιγμές που περάσαμε μαζί.
Είμαστε μια γενιά ανθρώπων που μοιράστηκε κοινούς στόχους, αγώνες και θυσίες. Και αυτές οι εμπειρίες μας συνδέουν για πάντα.
Όταν ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι, κανείς μας δεν ήξερε τι ακριβώς θα αντιμετωπίζαμε. Γνωρίζαμε εκείνη την εποχή, λίγα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση και την παντοκρατορία του ΠΑΣΟΚ, ότι έπρεπε να αγωνιστούμε σκληρά, σε αντίξοες μέχρι και πολεμικές συνθήκες στα αμφιθέατρα, στους δρόμους, στις πλατείες, στους χώρους εργασίας.
Είχαμε, όμως, ένα κοινό όραμα και μια ακλόνητη πίστη ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο.
Κάθε δυσκολία, κάθε πρόκληση, μας έκανε πιο δυνατούς και μας ένωνε περισσότερο.
Σήμερα, κοιτάζοντας πίσω, μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι για όλα όσα καταφέραμε. Δεν ήταν απλά οι επιτυχίες που μας καθόρισαν, αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίσαμε τις αποτυχίες και τις δυσκολίες. Ήταν η αλληλεγγύη, η συνεργασία και η αφοσίωση που μας κράτησαν όρθιους και μας οδήγησαν σε πολλές νίκες. Θέλω να ευχαριστήσω τον καθένα από εσάς για την ανιδιοτελή φιλία των τόσων χρόνων.
Οι αγώνες που δώσαμε, και συνεχίζουμε να δίνουμε από άλλα μετερίζια, ήταν και είναι συλλογικοί. Η συμβολή του καθενός από εμάς ήταν και είναι ανεκτίμητη.
Ο καθένας έπαιξε τον δικό του, μοναδικό ρόλο σε αυτήν την πορεία και χάρη σε αυτήν την συλλογική προσπάθεια καταφέραμε να επιτύχουμε πολλούς από τους στόχους που κατά καιρούς είχαμε θέσει.
Αν και αρκετές φορές έχουμε στεναχωρηθεί από αποτυχίες, έχουμε πικραθεί ή έχουμε νοιώσει προδομένοι, ας μην ξεχάσουμε ποτέ τις αξίες και τις αρχές που μας οδήγησαν.
Ας συνεχίσουμε να εμπνεόμαστε από αυτές και να τις μεταφέρουμε στις νέες γενιές, ώστε να διασφαλίσουμε ότι το έργο μας αφήνει το αποτύπωμα του στο μέλλον. Οι νέες γενιές μας χρειάζονται. Χρειάζονται την εμπειρία μας, την γνώση μας, την καθοδήγηση μας, την αγάπη μας, την κατανόησή μας και την ζεστασιά μας.
Σήμερα, οι εποχές έχουν αλλάξει κατά πολύ. Η νεολαία βαδίζει τον δικό της σύγχρονο δρόμο. Ο τρόπος αγώνων είναι τελείως διαφορετικός. Έχει μεταφερθεί στο διαδίκτυο και στα κοινωνικά δίκτυα. Η νεολαία έχει αλλάξει μαζί με τον κόσμο. Λένε πολλοί ότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική. Αναρωτιέμαι αν η πολιτική ενδιαφέρεται για τους νέους.
Παραμένουμε λοιπόν, ενωμένοι και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για το κοινό καλό.
Σας ευχαριστώ και πάλι για όλα όσα έχετε και έχουμε προσφέρει.
Ευχαριστώ και για την προσοχή σας.
